Człowiek bowiem odczuwa wewnętrzną potrzebę podzielenia się swymi sądami, potrzebę rezonansu u współobecnych swoich stanów emocjonalnych. Czyż nie dlatego przed telewizorem tak często komentuje się to, co się dzieje na ekranie, przy­wołuje ludzi zajętych czym innym, aby spojrzeli na ekran? W żadnym jednak przypadku owa wspólnota nie mogłaby nam zastąpić czarownego poczucia jedności w ogromnej sali teatralnej, któ­ra wedle słów Gogola „gotowa ryczeć wspólnym śmiechem i płakać wspólnymi łzami”…

Katarzyna Smuda

Jeśli szukasz miejsca w Internecie poświęconego w całości rozrywce to doskonale trafiłeś. Jestem bardzo rozrywkową osobą, znajomi mówią, że nie da się ze mną nudzić, dlatego postanowiłam pisać tego bloga.
Mam nadzieję, że serwis Ci się podoba. Zapraszam do czytania!