W końcowych scenach widowiska telewizyjne­go Maszeńka według Afinogenowa Romanow, gra­jący akademika Okajemowa (stał się on główną postacią sztuki), zwraca się bezpośrednio do wi­dzów. Kamera najeżdża na artystę, jego twarz całkowicie zapełnia ekran. Patrzy prosto w oczy widzów (to znaczy w środek obiektywu). Roma­now opowiada o-młodym pokoleniu, o odpowie­dzialności każdego człowieka za jego los. Dla Ro­manowa, dla jego Okajemowa — to rodzaj spo­wiedzi, to apel obywatelski będący wynikiem do­świadczenia życiowego. Trochę publicystyczne za-  tańczenie sztuki Afinogenowa nabiera tym razem niespodziewanie nowych treści, skłania do reflek­sji nad najprostszymi prawdami życiowymi, wzru- . sza humanizmem, porusza widzów bezpośredniość, ż-jaką się do nich zwraca…

Katarzyna Smuda

Jeśli szukasz miejsca w Internecie poświęconego w całości rozrywce to doskonale trafiłeś. Jestem bardzo rozrywkową osobą, znajomi mówią, że nie da się ze mną nudzić, dlatego postanowiłam pisać tego bloga.
Mam nadzieję, że serwis Ci się podoba. Zapraszam do czytania!