Siedzą i jak to się mówi, wyjaśniają między so- ’ bą to, co zaszło. Przez cały czas widzimy ich w „zbliżeniu”. Twarze wypełniają ekran. Oszczęd­ny dialog. Rozmowa toczy się półgłosem. Całe partie rozgrywane są w ogóle bez słów, wówczas zza kadru dobiega nas opowieść bohatera. Jefre- mow niezwykle lapidarnie rysuje sylwetkę swego bohatera. Subtelnie, bez jakiegokolwiek szarżo­wania odsłania nam Tołmaczowa egoistyczny cha­rakter swojej bohaterki.Reżyser tego przedstawienia Margarita Mika- elian opowiadała mi, z jakim trudem udało się jej przekonać pracowników telewizji o słuszności właśnie takiej koncepcji reżyserskiej. 

Katarzyna Smuda

Jeśli szukasz miejsca w Internecie poświęconego w całości rozrywce to doskonale trafiłeś. Jestem bardzo rozrywkową osobą, znajomi mówią, że nie da się ze mną nudzić, dlatego postanowiłam pisać tego bloga.
Mam nadzieję, że serwis Ci się podoba. Zapraszam do czytania!