Oczywiście w takim przypadku teatr (jeśli chce być wierny dramatopisarzowi) musi stworzyć odpowiednie „warunki” gry. Tu już nie jest niepokojący fakt, że scena za ekranem sta­nowi przedłużenie naszego pokoju. A więc reżyser Towstonogow biorąc na war­sztat sztukę Wiszniewskiego stworzył spektakl gi­gantyczny, ^uroczysto-patetyczny. Biorąc zaś sztu­kę Wołodina, utrzymał ją w stylu kameralno-psy- chologicznym (umyślnie przywodzę skrajne przy­kłady). W języku krytyki nazywa się to wierno­ścią reżysera wobec dramatopisarza.

Katarzyna Smuda

Jeśli szukasz miejsca w Internecie poświęconego w całości rozrywce to doskonale trafiłeś. Jestem bardzo rozrywkową osobą, znajomi mówią, że nie da się ze mną nudzić, dlatego postanowiłam pisać tego bloga.
Mam nadzieję, że serwis Ci się podoba. Zapraszam do czytania!