Bobi to tak, że widz dochodzi do wniosku, iż jego obecność przed telewizorem jest; nietaktem… Re­żyser, pragnąc jeszcze wzmocnić wymowę : pro­gramu, ustawił – wazonik z kwiatuszkiem i wciąż kierował nań jedną z kamer, podkreślając czuło-, stkowość obrazu.Tak – postępować nie można! Poufałość, senty­mentalna i w złym guście jest równie żenująca dla widza jak uniżona

Telewizja pod względem moralnym jest bardzo wymagająca wobec ludzi, którzy występują przed kamerami. Niekiedy nawet wymagająca wręcz do przesady.Dystans zaufania! Dystans sprawdzenia! – ’ Przed kamerami występuje pewien mój znajo­my. Człowiek, któremu wystarczy wyjść na estra­dę, aby na widowni natychmiast-zapanowało oży­wienie. Tak było i tym razem, recytował jakiś niezwy­kle śmieszny tekst. Sala pokładała się ze

Nic tak nie burzy tego dystansu jak fałsz emo­cjonalny, emfaza, demagogia we wszelkich’ for­mach— od jawnej do skrytej.Dystans zaufania!Na ekranie widzimy starą schorowaną kobietę, jedną z tych,’ jakich tysiące spotykamy na ulicach naszych miast, podwórzach naszych domów. Mo­że to być lekarka lub nauczycielka. Ubrana jest w skromną suknię, ozdobioną broszką.To Dolores Ibarruri.Zaczyna mówić.. Mówi zupełnie

W owym monologu starej kobiety nie było ni­czego, co powodowałoby rozdźwięk między jej wy­glądem zewnętrznym a jej słowami. ‘ Przeciwnie, twarz jej wydawała się nam patetyczna, pomni­kowa.Była to autentyczna, nieśmiertelna Dolores Ibarruri!  Wszelkie ustalenia specyfiki telewizyjnej runęły w posadach. Patetyczny ton wypowiedzi nie spra­wiał w– tynu przypadku wrażenia czegoś sztucznego, nienaturalnego. „Zwykły, potoczny ton roz­mowy”

Ekran telewizyjny demaskuje kłamstwo. Choćby nie wiem jak głęboko było ukryte, mały ekran wydobywa je i zwielokrotnia wprawiając widzów w irytację, zmuszając ich niejednokrotnie do wy­łączenia telewizora.Prawda, – uczciwość — oto podstawy telewizyj­nego kodeksu moralnego. Ów demaskatorski charakter naszego domowego ekranu- nie podlega dyskusji. Gdy. kilka lat temu spisywałem swe pierwsze’ wrażenia widza telewi­zyjnego, myśl o

Młoda dziennikarka trzymając w ręce mikro­fon przechodzi z  jednego pokoju do drugiego. Przeprowadzana jest transmisja – mająca pokazać, jak dzieci z pewnego podwórka spędzają wolny czas. Dziennikarka wprawnie przeprowadza roz­mowy z dziećmi. Najwyraźniej pragnąc nadać te­mu, co się dzieje, większą wiarygodność, reporter­ka przechodząc z pokoju dó pokoju zapytuje dzie­ci: „Dokąd przejdziemy teraz?’’Dość! Nieprawda!-Chyba jasne jest.

Być może w przyszłości telewizyjne reportaże będą nadawane bez prób i bez przygotowań. W tym widzę sens telewizji w ogóle. Zresztą dziś najlepsze telewizyjne programy dokumentalne są właśnie realizowane w ten sposób. Lecz skoro po­trzebna jest inscenizacja — niechaj będzie. Tylko nie wolno krygować się i udawać, że’jej nie ma. Jest to (w swojej –

Mogą nam więc zapew­ne wiele ciekawych rzeczy powiedzieć. Program skonstruowany jest w formie rozmowy. Mówią na przemian raz on,’ raz ona. Ilustrują swe wypowie­dzi fotografiami. Mówią o sprawach – prostych i ludzkich. O tym, że początkowo ludność im nie dowierzała, że nikt nie mógł zrozumieć, dlaczego lekarze radzieccy nie biorą za leczenie honora­riów.                !Jednym słowem,