Lecz (może ktoś zapytać) czy możliwe jest w ta­kim razie stworzenie przy tego rodzaju dążeniu do maksymalnego naturalizmu nieomal dokumen­talnego stylu w teatrze telewizyjnym wielkich po­staci, postaci patetycznych podejmujących filozo­ficzną dysputę na temat życia? Jakimi prawami rządzi się zwłaszcza sztuka aktorska, osiągająca w swych poszukiwaniach nowych możliwości gra­nicę, za którą, wydawałoby się, jest się już sobą, a nie aktorem wcielającym się w daną postać? Praktyka telewizyjna nie daje na razie odpowie­dzi na to pytanie. Lecz kiedy jadę kolejką pod­ziemną, siedzę na ławeczce w parku lub oglądam wystawę fotograficzną, widzę niekiedy, jak samo życie prezentuje nam takie ludzkie typy, właśnie typy, tak bogate charaktery, że mimo woli wzbo­gacam swą wiedzę o życiu.

Katarzyna Smuda

Jeśli szukasz miejsca w Internecie poświęconego w całości rozrywce to doskonale trafiłeś. Jestem bardzo rozrywkową osobą, znajomi mówią, że nie da się ze mną nudzić, dlatego postanowiłam pisać tego bloga.
Mam nadzieję, że serwis Ci się podoba. Zapraszam do czytania!