Lecz niech tylko ktoś wspomniał choćby o wyłączeniu telewi­zora, natychmiast ktoś inny argumentował z filo­zoficzną powagą:/,,A jeśli później będzie , coś cie­kawego?” Obawiając’się opuszczenia czegoś i,naj­bardziej interesującego, .może nawet sensacyjne­go”, wszyscy milkli. 'Magia darmowego „widowi­ska” opanowywała nas bez reszty.A czas płynął. Telewizor włączaliśmy  co wie­czór i grał bez przerwy. Oczywiście ‘ życie rodzin­ne nie mogło

A; więc jak już wspomniałem, piliśmy herbatę, opowiadaliśmy sobie ploteczki, a. nawet niekiedy kłóciliśmy się między sobą.; I jak przedtem pa­trzyliśmy, w telewizor, ale nauczyliśmy, się łączyć to zajęcie jeszcze ; z jakąś inną czynnością. Mały ekran stał się dla nas czymś w rodzaju domowej estrady kawiarnianej. Zupełnie jak w kawiarni: ludzie piją kawę, sączą

Wyprzedaż sztuki z r przeceny. Dumping; este­tyczny. Oto miara żarliwości, z jaką teraz rozpra­wia się o telewizji. Konkretne programy telewi­zyjne wini się o własne niezadowolenie, rozczaro­wanie. Narzekanie na telewizję, obwinianie jej o   takie czy inne konkretne niepowodzenia,’hur­tem,, awansem, w przekonaniu że człowiek „nie myli się”, stało się swojego rodzaju modą, oznaką „dobrego tonu”. Sztuka wymaga szacunku